Paul ‘Wine’ Jones

Vandaag [09-10-21] is het zestien jaar geleden dat Paul ‘Wine’ Jones overleed in een ziekenhuis in Jackson, Mississippi. Geveld door kanker op 59-jarige leeftijd.

Paul was een buitenbeentje in de blueswereld. Hij speelde een soort ongepolijste, rauwe juke joint blues. Zijn scherpe, hoekige gitaarspel en zijn gruizige stemgeluid in combinatie met het gebruik van distortion en wah-wah pedal was voor veel liefhebbers van traditionele blues echt een brug te ver. Zijn muziek is wel eens omschreven als “Hard Rockin’ Heavy Metal Mississippi Blues”.
Zijn stijl is in zekere zin ook verwant aan de kenmerkende, monotone elektrische blues van bijvoorbeeld Junior Kimbrough, R.L. Burnside en T-Model Ford, maar Pauls blues is absoluut uniek.
Paul kon aan het harde bestaan van werken op het land ontsnappen door als lasser te gaan werken. Op die manier kon hij goed de kost verdienen en was hij in staat zijn eigen huis te kopen, iets waar hij bijzonder trots op was. In de weekenden deed hij wat hij uiteindelijk het liefst deed, de blues spelen.

Paul ‘Wine’ Jones (rechts) en zijn drummer Ken ‘Pickle’ Byest in Greenwood, Mississippi tijdens het Jammin’ In Baptist Town festival in 2005.

Vanaf 1995 toerde Paul een aantal malen door Europa en Japan, maar het grootste deel van de tijd trad hij toch op voor lokaal publiek in de Delta. In 1996 werd hij voorgedragen voor de in blues kringen hoog aangeschreven W.C. Handy Award.
Jones heeft in tien jaar drie albums opgenomen en schreef de meeste nummers zelf. “Ik doe gewoon mijn eigen ding en mijn stijl lijkt op niemand anders, dus waarom zou ik nummers van anderen spelen?”, aldus Jones.
Dat is niet helemaal waar, want hij bewerkte ook oudere songs, zoals bijvoorbeeld Leadbelly’s “Diggin’ My Potatoes” dat als openingsnummer van de eerste cd de titel “Diggin’ Momma’s Tatters” kreeg. Zijn eerste twee albums behoren wat mij betreft absoluut tot de top van de ongepolijste juke joint blues uit de Mississippi Delta.

Zijn sobere graf ten noorden van Belzoni kent geen enkele verwijzing naar zijn muzikale carriëre. Pauls weduwe was Jehova getuige en was kennelijk niet zo ingenomen met het pad dat hij bewandelde. Zijn begrafenis was al even sober als zijn graf, er werd geen noot muziek gedraaid. Een grote teleurstelling voor Pauls muzikale vrienden.

© Johan Spin, 2016.

Mijn ontmoeting met Paul ‘Wine’ Jones is een van de 74 verhalen in mijn boek
Reizen door het Land van de Blues‘.