Het Paradijs der Lage Landen
Augustus 2009:
Ruim drie maanden voor de start, terwijl er slechts een fractie van de programmering bekend is, is het Lowlands festival 2009 al uitverkocht. Voor het eerst sinds 1995 heb ik geen kaartje en dat terwijl Lowlands zo ongeveer bij mij om de hoek is.
Ik denk terug aan mijn allereerste ‘Flight to Lowlands Paradise‘. Niet in de zomer van 1995, maar in hartje winter 1968. Ook een totaal uitverkocht festival waar zelfs de politie nog charges moest uitvoeren om ontevreden bezoekers met en zonder kaartje in bedwang te houden.
Ruim een jaar eerder, in juni 1967, werd ten zuiden van San Francisco het eerste echte popfestival georganiseerd, het Monterey International Pop Music Festival. Monterey kondigde de ‘Summer of Love’ aan en vond internationaal veel navolging met als hoogtepunt van het hippiedom het Woodstock festival in augustus 1969.
In augustus 1967 vond in Amsterdam het eerste indoor-popfestival van Nederland plaats, ‘Hai in de Rai’, en al snel volgden andere festivals zoals ‘A Colourful Dream of Happiness’ en ‘Foe Young Hai’. Prachtige namen die net als ‘A Flight to Lowlands Paradise’ de flower- power tijdgeest weerspiegelden.
Verdraagzaamheid, liefde en wederzijds begrip
In het Utrechtse alternatieve wereldje eind jaren zestig was de groep Volte actief, een provo-achtige beweging, waar het idee ontstond om een groots opgezet festival te organiseren. De Utrechtse kunstenaar Bunk Bessels maakte deel uit van deze groep en hij nam het initiatief voor de eerste Flight to Lowlands Paradise. Daarvoor had hij zich onder meer laten inspireren door de hippiecultuur in Londen. In het Utrechtse undergroundblaadje ‘Volte’ noteerde Bessels zijn persoonlijke impressie van zo’n hippie-achtige happening in Alexandra Palace in Londen: “Verschillende mensen waren al stoned en liepen met wazige of verrukte blik tussen het publiek dat nauwelijks acht op hen sloeg. […] Dat was juist het allerfijnste van deze happening. Men kon zingen, schreeuwen, dansen, zitten, lopen of hangen of de liefde maken waar en op welke manier men dat zelf wilde. […] Deze mensen hebben de oplossing gevonden voor een nieuwe wereld, namelijk Liefde, Verdraagzaamheid en Gelijkheid.”
Love & Peace, daar draaide het allemaal om en muziek was het middel om jonge mensen bijeen te brengen die een andere, betere wereld wilden vestigen. Make Love, Not War was hun credo. De Volte-groep onderstreepte zijn visie op de Flight door te stellen dat
“…het tijdens deze manifestatie voor iedereen moge
-lijk is tot optimale communicatie te komen door gebruik te maken van hun in aanleg aanwezige, maar vaak gefrustreerde ludieke en creatieve gaven, wat in verband met de toekomstige vermeerdering van de vrije tijd erg belangrijk zal zijn. In Amerika, Engeland en enige maanden geleden ook in Amsterdam is gebleken dat een dergelijke manifestatie een uitstekende voedingsbodem is voor verhoogde verdraagzaamheid, liefde en wederzijds begrip.”
Deze fraaie formulering was voor de autoriteiten echter niet zonder meer geruststellend.
Sex & drugs & rock ‘n’ roll.
Eind jaren zestig lag er nog een behoorlijk taboe op sex en drugs, dus de autoriteiten keken met argusogen naar zo’n massale bijeenkomst. Zoveel jongeren bij elkaar, daar moesten 
natuurlijk wel onoirbare dingen gebeuren. En men meende daar ook wel gegronde redenen voor te hebben. Zo had een van de gecontracteerde acts, de experimentele dansgroep The Exploding Galaxy, in juni 1967 in Londen de “pornografische pop” geïntroduceerd door geheel naakt te dansen.
Bovendien was de politie bang dat er tijdens het festival verdovende middelen gebruikt en verspreid zouden worden. En ook al was die angst overdreven, ze was niet ongegrond, want er werd natuurlijk volop geblowd. ‘Volte’ deed echter zijn best om dat te ontzenuwen, door te zeggen dat het programma zo goed was dat niemand behoefte zou hebben aan drugs ….!