Voor Junior Kimbrough was Mississippi Fred McDowell zijn belangrijkste leermeester. Maar Junior noemde ook een zekere Eli Green als een belangrijke invloed. Nu is Mississippi Fred McDowell een in blues- en rockkringen gerespecteerd zanger en gitarist, maar Eli Green is een vrij onbekende artiest, die omgeven is door mysterieuze verhalen. Hij zou volgens tijdgenoten beschikken over bovennatuurlijke gaven en veel mensen waren bang voor zijn gevaarlijke krachten.
Junior Kimbrough vertelde dat Green zich bezighield met hoodoo-praktijken. Hoodoo is een vorm van magie die gericht is op het verkrijgen van bovennatuurlijke krachten. Het is een mix van Afrikaanse gebruiken en christelijke elementen, waarin onder meer kruiden, mineralen, dieren en bepaalde formules een rol spelen. Hoodoo heeft weliswaar elementen van voodoo in zich, maar is geen religie. Voodoo daarentegen is een van de oudst bekende religies die wereldwijd tientallen miljoenen gelovigen telt.
Men zegt dat Eli Green, waar hij ook verscheen, altijd goed gekleed ging in een zwart pak met witte slobkousen en glimmend zwart gepoetste schoenen. Hij droeg altijd een amulet bij zich, een black cat bone. Volgens de aanhangers van hoodoo heeft elke zwarte kat één magisch botje dat kan dienen als een zeer krachtige mojo. Die mojo stelt de bezitter in staat de meest onmogelijke dingen te doen. Over Green deed het gruwelijke verhaal de ronde dat hij een zwarte kat levend had gekookt, net zo lang tot dat ene magische botje kwam bovendrijven.
Er werd gezegd dat hij met de persoonlijke macht die hij door die mojo verkreeg door muren heen kon lopen. Hij kon ook een spel kaarten omhoog gooien waarna alle kaarten aan het plafond bleven hangen. En als Green dan een bepaalde kaart noemde viel die kaart prompt naar beneden.
Junior Kimbrough herinnerde zich dat Green een klein mannetje in zijn zak had. Soms haalde hij hem tevoorschijn en liet hij hem in de palm van zijn hand dansen. Mocht hij ooit in de gevangenis belanden, zei Green, dan kon die kleine man stiekem de sleutels pakken. Iemand wist ook te vertellen dat Green ooit een café binnenging, daar iedereen hypnotiseerde en daarna alle vrouwen liet dansen met hun rokken boven hun hoofd. Weer anderen beweerden met stelligheid dat Green soms gloeilampen at en dat hij het vermogen had om plotseling in het niets te verdwijnen of te veranderen in een dier.
Door alle wonderbaarlijke verhalen over Eli Green zou je bijna vergeten dat hij ook nog zanger en gitarist was. Green is vermoedelijk geboren in 1897 en genoot in de jaren twintig al enige bekendheid als muzikant. Rond 1930 trad hij onder meer op met de nestor van de
deltablues Charley Patton, die veel invloed heeft gehad op zijn spel. En later had Green op zijn beurt weer invloed op Mississippi Fred McDowell met wie hij vaak samenspeelde.
In 1965 ging Chris Strachwitz, oprichter van Arhoolie Records, samen met Fred McDowell op zoek naar Green van wie al lange tijd niets meer was vernomen. Na veel navragen werd hij gevonden in de omgeving van Holly Springs, diep in de hill country, waar hij in een afgelegen shack zonder elektriciteit woonde. De hut van Green was alleen lopend te bereiken, dus moest Strachwitz zijn auto met de zware opnameapparatuur achterlaten. Met twee gitaren en een kleine bandrecorder liepen Strachwitz en McDowell het hele eind dwars door de velden.
Het was maar goed ook dat ze een tweede gitaar bij zich hadden, want Green bleek zelf niet één meer te hebben. Het weerzien tussen Green en McDowell leidde vrijwel direct tot een spannende jamsessie. Enthousiast startte Strachwitz zijn draagbare bandrecorder, maar na twee songs waren de batterijen leeg…
Twee songs, dat is alles wat de wereld ooit zal horen van de mysterieuze Eli Green: Brooks Run Into The Ocean en Bull Dog Blues. Het zijn songs in een stijl waarin Fred McDowell de grootmeester was. Het rauwe, ongecultiveerde stemgeluid van Eli Green werd ondersteund door McDowell die in beide nummers de lead gitaar voor zijn rekening nam. Green speelde op de achtergrond tweede gitaar. Beide nummers kwamen uit op McDowells album You Gotta Move. Daarop staat ook Write Me A Few Lines, een song die onder meer gecoverd is door McDowell-adept Bonnie Raitt. Het nummer wordt meestal toegeschreven aan McDowell maar is oorspronkelijk van de hand van Eli Green.
Niet lang na de opnames raakte Green in een dronken bui zijn kostbare kattenbotje kwijt. Het was daarmee ook gedaan met zijn magische krachten. Een jaar later overleed hij.
© Johan Spin, 2021.
- Het bovenstaande is een van de verhalen uit ‘Geluiden uit het Diepe Zuiden’.